قسمتی از متن....

زبان آدمی؛ کلک فرشته ای است که بر او گمارده اند و آب دهان او مرکبش؛ و کاغذش پوست او؛ و آدمی فرشته اش را نامه ای املا می کند خطاب به خدای خویشتن؛ پس؛ پیش از آنکه فرصت بازنگری از دست برود؛ باید نیک بنگرد که به املای چه مشغول است؛ روزگار عجیبی بود روزگار پزشکی کهن؛ روزگاری که از سنگ و گل؛ بوی دل می آمد و اکنون روزگاری که از دل؛ بوی سنگ آيد

واژه زيباي پزشكي يك واژه ديرينه ايراني است كه به وجود تحولات 8 هزار ساله هنوز ريشه و بن آن محفوظ مانده است. نخستين ريشه اين واژه در اوستا بنام بئشه زه به معني آسيب زدا یا به چم بسوی اشا برنده؛ آمده است.

از ميان انواع پزشکان: اشوپزشک ( بهداشت)؛ داتوپزشک (پزشک قانونی)، گياه

پزشک (اوروپزشک)، کرتوپزشک ( جراح)؛ آسيب زدايي توسط تلقين كلام مقدس

(مانتره پزشک یا روانپزشک)، تن پزشک (Tan, Beshaze( هماگ پزشک

(پزشک عمومی) را می توان نام برد.

واژه اوستايي سپس در زبان پهلوي به صورت بئشه زك و سپس در ادوار بعدي به صورت بزشك و پزشك در آمده است.

• تعداد اسلاید : 26 اسلاید
  فرمت فایل: پاورپوینت ppt و قابل ویرایش
  آماده برای : ارائه ، چاپ ، تحقیق و کنفرانس