•پلیمرهای سازنده در آب محلول نیستند ولی مونومرهای سازنده،قابل حل در آب می باشند.در ضمن،تاثیر عوامل محیطی از قبیل دما بر روی این پلیمرها و نتایج حاصل از آن مانند جدا شدن مونومرها و نفوذ به ماده غذایی،بسیار قابل توجه است.در واقع،تماس بین این باقیمانده های مونومری با ماده غذایی به وجود می آید.این پدیده که تحت عنوان مهاجرت(Migration) مطرح می شود،پیامد این فعل و انفعالات و در نهایت،آلوده شدن ماده غذایی به مونومرهای پلاستیکی می باشد.در صورت بروز این اتفاق مونومر از طریق غذا وارد بدن می شود و در بافت های مختلف، از قبیل بافت های چرب جایگزین می گردد.البته نفوذ این گونه مونومرها به خاطر خاصیت چربیدوست آن ها در محیط چرب بیشتر است و غذاهای چرب در تقابل با این گونه پلاستیکها نیز کم نیستند. •عوامل موثر بر انتقال مونومرها از پلیمرهای پلاستیکی به غذای محتوی ظروف عبارتند از:دما،اسیدیته محیط و چربی محیط. •مهمترین محل های توزیع مونومر استایرن در بدن:کبد،قلب،بافت چربی زیر پوست،ریه ها،مغز و طحال هستند.